Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Mijn haar groeit weer!
van een vrouw wier haar door liefdesverdriet was uitgevallen
Mijn relatie ging 5 jaar geleden uit. Zomaar ineens, onverwacht, hoorde ik van mijn vriend dat hij geen toekomst meer in onze relatie zag. We hadden op dat moment 7 jaar een relatie, zonder onderbrekingen of ruzie, en we woonden ruim 3 jaar samen. Ik had de breuk totaal niet zien aankomen en mijn vriend had geen signaal gegeven. Hij had niet laten weten dat hij twijfelde en minder voor mij was gaan voelen. Hij wachtte tot hij helemaal niets meer voelde en er niets meer te lijmen viel.
Daar lig je dan, naakt in bed, en hoor je dat nieuws. Dat was ik. Ik kon het eerst niet geloven, maar kwam er snel achter dat het de bittere waarheid was en ik vertrok de dag erna. Ik moest door, sterk zijn. En ik ging door. Met hem ging het daarna goed, met mij niet. Ik sliep niet, had hoofdpijn, werd ziek, mijn haar viel uit en ik werd moe, doodmoe, uiteindelijk overspannen.
Ik wilde hem niet meer zien of spreken. Ik kon hem niet meer zien of spreken. Dat was te pijnlijk. Als ik hem zag, huilde ik. Ik was verdrietig. Ik heb hem nog een paar keer gesproken, omdat ik vragen had, maar er kwamen nooit antwoorden waar ik wat aan had. Ik heb nooit meer wat van hem gehoord. Hij is verder gegaan met zijn leven.
Ik ging ook verder, maar ik bleef zitten met mijn verdriet. Ik heb een aantal maanden met een psycholoog gepraat en later ben ik het spirituele pad op gegaan: reiki, regressietherapie, lichtpuntwerk en nog veel meer. Ook ben ik de natuur gaan opzoeken, in de bergen gaan wandelen. Allemaal om me beter te voelen, te genezen van de pijn en het verdriet in mij.
Vaak huilde ik, jankend zakte ik op mijn knieen op de grond en dacht ik dat ik het hiermee verwerkt had, dat het klaar was. Maar telkens kwam het verdriet weer terug, kwam de pijn weer terug. Na vijf jaar had ik mijn energie nog steeds niet terug. Ik was nog steeds snel moe en niet gelukkig.
Tijdens mijn vakantie in Nepal gebeurde het weer. Ik sliep op 5000 meter hoogte en ik werd ziek. Ik voelde me zo beroerd. Ik voelde me net zo beroerd als de periode nadat het uitging en ik huilde en voelde zo’n intense pijn van binnenuit, het was vergelijkbaar met de pijn die ik had gevoeld nadat mijn relatie was verbroken en ik huilde weer om mijn ex.
Ik dacht weer: nu heb ik het wel gehad, dit was het. Niet dus. Twee maanden later startte ik een mindfulness‐ meditatiecursus en tijdens de meditatie kwamen de pijn en het verdriet weer naar boven. Ik besloot dat het tijd was om te gaan praten met een professional. Mijn haar was ook weer gaan uitvallen. Het was nog erger dan 5 jaar geleden. Hele plukken had ik in mijn hand. Elke ochtend zat het doucheputje helemaal vol met haren en mijn borstel en kleding ook.
Ik googlede op internet en vond Roel. Ik ging bij hem langs. Roel sloeg de spijker op zijn kop. In het kort kwam het hier op neer: “Je bent in je verdriet blijven hangen. Je hebt je woede niet op je ex gericht. Je hebt het niet afgesloten. Je geeft hem nog steeds liefde.” Het was allemaal waar. Ik had het zelf niet gezien, maar nu zag ik het. Ik moest aan de slag. Tijd maken maken om de relatie achter me te laten, want dat had ik niet echt gedaan.
‘Er is nog een verlangen, anders zou er geen verdriet zijn’, zei Roel. Inderdaad, ik verlangde niet meer naar mijn ex, maar wel naar die tijd dat ik gelukkig was en toen was ik met hem. ‘In drie weken kun je van je liefdesverdriet af zijn’, zei Roel. Daar ging ik voor.
De week na het gesprek met Roel werkte ik elke dag aan mijn verhaal. Hoe mijn relatie was begonnen en verlopen, wat er was misgegaan, hoe het uit ging, hoe ik het verwerkt had en wat ik er van geleerd had. Uren typte ik op de computer en mijn woede kwam naar boven.
Ik was altijd aardig gebleven, ik hield zo veel van mijn ex, ik had hem niet kunnen kwetsen. Tijdens het schrijven besefte ik me wat een ongelofelijke klootzak en egoist hij is geweest. Ik had het bij mezelf gezocht, voelde me zelfs schuldig. Dat veranderde tijdens het schrijven. Ik zag in wat hij mij had aangedaan, hoe hij me behandeld had en dat hij wel heel makkelijk van me was af gekomen.
Ik begon een afscheidsbrief te schrijven aan mijn ex. De tweede keer dat ik bij Roel was, zei ik dat ik het nut er niet van inzag om de brief aan hem te versturen. ‘Het lucht wel op, het te schrijven, maar wat moet hij er nou nog mee, na 5 jaar?’, zei ik. ‘Wat maakt die vijf jaar uit?’’ , zei Roel. “Als het beter voelt, kun je de brief met een foto van hem ook in een fles stoppen en die ergens te water laten. Jouw eigen ritueel.”, zei hij. Dat leek me een beter plan.
De dagen die volgden werkte ik aan mijn verhaal, er ontbrak nog het een en ander aan, volgens Roel. Ik volgde zijn adviezen op en mijn eigen verhaal gaf me nog meer inzicht. Mijn schuldgevoel verdween helemaal. Ik ging verder met mijn afscheidsbrief en het hele idee om mijn brief in een fles te stoppen, ging me tegen staan. ‘Dat is vluchtgedrag van mezelf en dan komt hij er weer mooi van af’, ging er door me heen. Een vriendin van me had ook gezegd: ‘Volgens mij is het goed voor je om die brief aan hem te versturen’. Ze had gelijk.
Ik paste mijn afscheidsbrief weer aan. Alles wat ik hem wilde zeggen, hoe hij me behandeld had en wat dat met me had gedaan, wat ik van hem vond, schreef ik. Ik richtte mijn woede, mijn pijn en mijn verdriet aan hem. Tijdens het schrijven, kwam alle pijn langs, doorleefde ik hem. Die twee weken dat ik er mee bezig was, was een hel. Ik voelde de pijn tot in mijn ziel. Ik moest er doorheen en het uiteindelijk kwijt. En dat deed ik.
Ik stopte de brief in een envelop en deed er twee foto’s waar wij samen op stonden bij. De foto’s waar ik het meeste aan hechtte en ik scheurde ze door midden. Ik kocht een retourtje Amsterdam – Leiden en stapte in de trein. Ik ging speciaal naar Leiden om die brief persoonlijk in de brievenbus van mijn ex te stoppen en daarna ging ik weer naar huis. In de trein naar huis voelde ik dat ik verloren had. Ik had verloren van mijn ex. Tegelijkertijd had ik mezelf overwonnen. Mijn boosheid overwonnen. Door hem te schrijven. Door mijn boosheid te uiten, aan hem te richten.
Ik had de relatie hiermee afgesloten en de shit bij mijn ex in de bus gestopt. Het gaf me een bevrijdend gevoel, kracht, en binnen een week was mijn haaruitval over.
Ik hoop dat mijn verhaal je helpt. Of misschien wel dit gedichtje, dat ik tijdens een sjamanistisch ritueel schreef, in de week dat ik aan ‘mijn verhaal’ werkte. Ik kan je zeggen, dat het voor mij heeft gewerkt.
Achterlaten
Liefhebben haten
Het is voorbij
Afsluiten
Daar ben jij
Vrij
Catharina, Amsterdam
